Wanneer je hoofd even van de aarde wil verdwijnen...

Zoals jullie wel weten ben ik na een zwaar jaar deze blog gestart,
ik wou bezig zijn met positieve dingen, mensen inspireren, mijn ervaringen delen,...

Maar af en toe overvallen de vermoeidheid en de "gedachten" me opnieuw,
net zoals deze week...

Een jaar geleden maakte ik de moeilijkste beslissing tot nu toe,
een beslissing die mijn leven drastisch zou veranderen,
een beslissing waarna ik dacht tot rust te kunnen komen,...

Ik zocht een pseudo - moeder voor mijn kinderdagverblijf,
MIJN kinderdagverblijf , MIJN kindje, wat voor mij mijn hele leven betekende...
Tot de laatste seconde stond ik in twijfel maar mijn lichaam kon gewoon niet meer verder,
hoe graag mijn hoofd en hart het ook wilden, ik was op...
ik kon me amper nog concentreren tijdens gesprekken,
zag continue zwarte vlekken in het rond dwarrelen,
leefde op automatische piloot en pure adrenaline...
Niemand mocht ook maar merken dat er iets aan de hand zou zijn
maar thuis stortte ik dag na dag in...

Met mijn laatste beetje positiviteit schreef ik een brief naar "mijn" ouders,
ik wou afscheid nemen met een warm hart, niemand in de steek laten,
mensen duidelijk maken dat mijn hart en ziel in het kinderdagverblijf
zaten en ik al die mooie momenten die ik mocht meemaken
en hun vertrouwen in mij voor altijd zal meedragen...

 

Net alsof je je baby voor het eerst bij een oppas brengt
schreef ik briefjes met alle praktische dingen en know - how:

wie te bellen in geval van...?

Waar welke producten bestellen?

Welke leveranciers?

Wanneer komen ze het afval ophalen,...?

Mijn kindje loslaten deed me zoveel pijn,
het heeft me maanden gekost om er wat afstand van te nemen.
Ik ging ervan uit dat ik me na 6 maanden wel beter zou voelen
en ik de energie zou hebben om er terug tegen aan te gaan maar helaas...
ik botste van de ene muur tegen de andere.

Ik ben graag creatief bezig en had de afgelopen 15 jaar nog geen dag stil gezeten,
ik had me voorgesteld zovele dingen te kunnen doen maar de waarheid is :
zodra de kinderen het huis uit waren,
kon ik gewoon niet anders dan rusten, huilen, en heel veel piekeren...
Ik stelde me continue de vraag : "wie ben ik?" "wat doe ik eigenlijk graag?"
"welke job kan ik nu gaan doen?"; ik kon en kan er nog steeds geen duidelijk antwoord op vinden...

Mijn hele leven stond in teken van "werk", ik wou het verschil maken,
iets neerzetten wat ongezien was en legde de lat steeds hoger en hoger voor mezelf en mijn omgeving...
Maar wanneer de wekker om 15uur weer afliep , werd het tijd om het masker op te zetten en de kinderen van school te halen, proberen om hen rust te geven en proberen te genieten van de tijd met hen.
Begrijp me niet verkeerd, dat deed ik ook maar zelfs dat putte me ontzettend uit.
Ik dacht dat een vakantie me goed zou doen, een bekende plaats, niet teveel stress,

 gewoon de zon, zee en elkaar... ik was vastberaden mijn zorgen daar te laten.

Zoals mijn hartsvriendin me stuurde : schrijf ze op een briefje en gooi deze in zee!
Ik probeerde het en ik wou zo graag opnieuw kunnen genieten maar als ik eerlijk ben :
die reis putte me nog meer uit!

Sindsdien duurde 3 tot 5 uur per avond/ nacht voor ik kon slapen...
al was ik nog zo moe, ik kon de slaap maar niet vatten;
viel van de ene migraine - aanval in de andere en voelde me gewoon rot slecht...
Slecht omdat ik niet de moeder kon zijn die ik voor ogen had,
omdat ik niet de partner kon zijn die ik wou,
omdat ik niet de vriendin was die ik zou moeten zijn,

of de perfecte (klein) - dochter...
slecht omdat ik mezelf zo verschrikkelijk had uitgeput voor "mijn ouders", "mijn" kinderen en
"mijn" collega´s en nu ik er zoveel steun aan zou hebben, ik amper nog iemand van hen hoorde...
Slecht omdat de mensen die er wel waren in mijn omgeving leden onder mijn uitputting.
En het maakte me verdrietig...

Maar stapje voor stapje leerde ik ook mijn echte vrienden kennen, diegene die me met man en macht op mijn benen hielden, die voor me klaarstonden zonder dat zij daar zelf enig belang bij hadden
en daar ben ik zo dankbaar voor...

Voor de partner die het hard te verduren kreeg maar steeds geduldig bleef, voor de vriendin die me mee naar de stad trok, me leerde genieten van nieuwe smaken en geduldig bleef luisteren naar al mijn "issues", voor "een ouder" die me mee op sleeptouw nam, voor een kaartje of een bezoekje van één van "mijn" kindjes, voor de coach die in me geloofde, voor de dokter die naar me luisterde, voor de mensen die me bleven steunen... dankjewel!

Intussen zijn we bijna een jaar verder en ik kan het amper geloven;

alsof de tijd in een oogwenk voorbij vloog...

Ik voel me stilaan beter, mijn medicatie werd aangepast,
eindelijk krijg ik terug wat meer energie en zin om dingen te ondernemen,
ik kan genieten van de vogeltjes die fluiten,

van de zon op mijn gezicht, van de stilte en de rust maar de valkuil blijft doseren...

Eindelijk krijg ik energie om uit te zoeken wie ik nu eigenlijk ben en wat ik graag doe...
Na 2 super weken waarin ik herleefde, zijn we in een "slechte" week beland...
en als ik zeg "we" bedoel ik wel degelijk WE :
mijn gezin en mijn omgeving lijdt onder mijn gemoed,.. helaas,...

We staan nog maar aan de rand;

uit de afgrond zijn we stilaan uit maar er ligt nog een berg in het vooruitzicht,

stapje voor stapje komen we er wel,...
Het duurt gewoon zoveel langer dan ik ooit gedacht had en dat is frustrerend.

De boodschap die ik jullie wil meegeven :

 laat het niet zover komen,

ga op tijd op de rem staan en geniet van kleine dingen;
Maak tijd voor vrienden en familie want zij zijn het allerbelangrijkste,
het zijn de mensen die je erbovenop houden, die in je blijven geloven en die je sterker maken.

maak niet dezelfde fout en drijf jezelf niet tot het uiterste,

op termijn heeft niemand daar baat bij,

geloof me...

 

Liefs

Met speciale dank aan : Elfi Van Positive Vibes!



Herken je jezelf in deze situatie of heb je een ervaring die je wil delen?
Dan kijk ik alvast uit naar jouw berichtje!
Wie weet kunnen we elkaar stap voor stap vooruit helpen!
Je kan me bereiken via : Droomdraakje@gmail.com